Παρότι ο δίσκος έχει 6-7 χρόνια πίσω του τώρα έφθασε στα χέρια μας και τώρα θα γράψουμε κάποια λόγια γι’ αυτόν. Μάλιστα, το «Είδα Φως και Βγήκα» [Studio pazl / βλεπο, 2014] δεν είναι το πιο πρόσφατο άλμπουμ τού τραγουδοποιού εκ Τρικάλων, αλλά και… Πατρινού λόγω σπουδών κ.λπ., Απόστολου Γουγουλάκη, καθώς πριν από λίγους μήνες (Απρίλιος 2020) κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του «Στον Ίσκιο», το οποίον βρίσκεις στο bandcamp του, μα και σε CD. Το «Είδα Φως και Βγήκα» όμως, που κυκλοφόρησε το 2014, ήταν τυπωμένο σε LP (και με το CD ως ένθετο). Αυτό το LP ακούμε αυτή τη στιγμή…
Ο Απόστολος Γουγουλάκης είναι ένας καλός ή και πολύ καλός τραγουδοποιός. Κυρίως, αν τον… εξετάσουμε μέσα στο πλαίσιο της εποχής του (εποχής μας) και όχι αν τον κρίνουμε, αναγκαστικώς, με όρους απώτατου παρελθόντος. Χωρίς να… του χαριζόμαστε, πάντως, οφείλουμε να πούμε πως τα τραγούδια του έχουν αρχή, μέση και τέλος, είναι καλοπαιγμένα και καλοπαρουσιασμένα, ενώ και ο ίδιος ως τραγουδιστής-ερμηνευτής είναι αρκετά καλός – παρότι θα άξιζε να το παλέψει περισσότερο για να ξεφύγει από τον «αστερισμό» (τον όποιον τέλος πάντων «αστερισμό») του Πάνου Μουζουράκη.
Εντάξει, δεν είναι ούτε απολύτως προφανής, ούτε εντελώς καταφανής η αναφορά, αλλά υπάρχει. Και καλόν είναι, επειδή ο Γουγουλάκης δεν έχει να ζηλέψει τίποτα –όχι από τον Μουζουράκη, αλλά και από πολλούς άλλους, πάμπολλους, τραγουδοποιούς της γενιάς του– να το προσέξει. Ίσως να το έχει προσέξει ήδη στην πλέον πρόσφατη δουλειά του… δεν ξέρω… δεν την έχω ακούσει ακόμη.
Στο «Είδα Φως και Βγήκα» ο Γουγουλάκης… ροκάρει, αλλά με τρόπο. Όχι πως δεν τα χώνει και ως rocker, αλλά στο άλμπουμ του θα βρεις και άλλα στοιχεία, από funk ας πούμε έως ραπάρισμα, και από «χτυπητά» οργανικά θέματα έως δημοτικές αναφορές. Και σε όλα είναι άψογος, γιατί όλα είναι ταιριαστά στον δίσκο του, χωρίς τίποτα να ακούγεται μίζερο, μετριοπαθές ή δυσανάλογο.
Κάποια κομμάτια του, δε, μου άρεσαν ιδιαιτέρως, όπως το «Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη» ή το «Αν ποτέ» π.χ., αν και όλα τους έχουν το κάτι τι τους. Πολλές δε φορές περισσότερο και από το κάτι τι τους.
Ακόμη και ως στιχουργός ο Γουγουλάκης έχει ενδιαφέρον. Χωρίς να γράφει λόγια με τίποτα φοβερά νοήματα εντός, έχει τον τρόπο να εμφανίζει τους στίχους του με έξυπνο τρόπο. Τούτο τους προσδίδει και μιαν αδιαμφισβήτητη ροή – κυρίως πάνω στη βράση, στο τραγούδισμα.
Πολύ καλό ντεμπούτο, πολύ καλή προσπάθεια, που υλοποιείται από ένα πλήρες ηλεκτρικό συγκρότημα, με τον ίδιον τον Απόστολο Γουγουλάκη να παίζει κυρίως ακουστικές κιθάρες (κατά τόπους ηλεκτρικές και κλασικές) και επίσης φυσαρμόνικα.
Πολύ καλό ντεμπούτο, πολύ καλή προσπάθεια, που υλοποιείται από ένα πλήρες ηλεκτρικό συγκρότημα, με τον ίδιον τον Απόστολο Γουγουλάκη να παίζει κυρίως ακουστικές κιθάρες (κατά τόπους ηλεκτρικές και κλασικές) και επίσης φυσαρμόνικα.
Πηγή VINYLMINE